จ่าหัวว่าครบรอบแต่ไม่ใช่วันแต่งงาน แล้วก็ไม่ใช่วันเกิดตัวเองด้วย... เลยมาจนจะครึ่งศตวรรษแล้วค่ะ :D
วันครบรอบที่ว่านี่คือวันที่เริ่มเปิดตัวเว็บ http://lawanwadee.com/ ที่มาของเรื่องก็คือ ปกติดิฉันเป็นผู้อ่านอย่างเดียวในพันทิพมานานมาก จนกระทั่งมาหลังๆ มีกระทู้ขอความช่วยเหลือมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ตอบบ้าง จนกระทั่งเมื่อปีกับเดือนเศษๆ มาแล้ว ตอนนั้นมีกระทู้ขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงไทยที่โดน abuse หลายกระทู้ในช่วงเวลาใกล้ๆ กัน ดิฉันก็ตอบไปในฐานะที่มีประสบการณ์เรื่องนี้ค่อนข้างมาก และก่อนหน้านี้ก็ช่วย immigrant ผู้หญิงหลายชาติที่ต้องหนีไปพึ่งบ้านฉุกเฉิน จนได้ใบเขียวถาวรมาก็หลายต่อหลายคนแล้ว ก็พยายามให้รายละเอียดให้เขาช่วยเหลือตัวเอง หรือไปติดต่อขอความช่วยเหลือจากหน่วยงานท้องถิ่นได้ ดิฉันไม่นิยมการ ร่ายยาว เพราะตัวเองเป็นคนไม่ขยันเท่าไหร่นัก และชอบอะไรสั้นๆ กระชับ รัดกุม ตรงจุดหมาย เท่านั้นพอแล้ว เพราะมีทัศนะคติว่าคนที่เก่งจริงนั้น คือคนที่ทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย ส่วนคนที่ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากนั้น เป็นพวกสมองกลวง รู้อะไรก็รู้ไม่จริง ถึงได้ร่ายยาวไปเรื่อยๆ จนคนอ่านเบื่อเลยเลิกอ่าน หรืออ่านแล้วไม่เข้าใจ ต้องมาแปลไทยเป็นไทยอีกที เลยเลิกอ่านไปเหมือนกัน ตอนโน้นก็เริ่มสังเกตเห็นเหมือนกันว่า เจ้าแม่ห้องใกล้บ้าพยายามหักหน้าบ่อยครั้ง แต่เนื่องจากไม่ออกชื่อกัน ก็ถือว่าทำบุญปล่อยเปรต ไม่สนใจ
มาเคส นึง เจ้าของกระทู้ เป็นบัตรผ่าน ไม่มีอมยิ้ม ดิฉันก็โพสต์ตอบไปยาวเหยียด ให้เบอร์โทรของหน่วยงาน พร้อมชื่อเสียงเรียงนามของ contact person ไปเรียบร้อย โพสต์เสร็จก็เข้านอน เช้าตื่นมาดูว่าถึงไหนกันแล้ว.... อ้าว... กระทู้ของเราหาย ของคนอื่นอยู่ครบดี ก็นึกว่าระบบมันคงจะขัดข้อง เลยเอาวะ... มีต้นฉบับเป็น text อยู่ โพสต์ใหม่ได้ไม่ยาก เอ้า..... โพสต์ไป..... บ่ายๆ กลับมาดู..... เอ๊ะ หายไปอีกแล้ว........... :(
ชัก รู้สึกตะหงิดๆ แต่ก็ยังไม่เลิก โพสต์ใหม่อีกที...... พอสองทุ่มกลับมาดู... หายไปอีกแล้ว... ในขณะที่กระทู้วิ่งไปตั้งหกเจ็ดสิบโพสต์ มีแต่ของเราที่หาย ก็เลยมาไล่ดูว่ามันเป็นยังไง ก็พอจะสรุปได้ว่า มีคนที่ไม่ต้องการให้เด่นดังเกินหน้าตัวเองมาแจ้งลบ แล้วเขาก็โพสต์อะไรต่ออะไรยาวเหยียด ดิฉันคิดว่าเดาไม่ผิดด้วยว่าใคร...
ดิฉัน ไม่เสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับผู้ดูแลเว็บพันทิพ หรือใครทั้งนั้น ถ้าตั้งใจว่าจะช่วยคนก็ต้องช่วย ให้ตลอดรอดฝั่ง ไม่ใช่ช่วยเพื่อเอาหน้าให้ชาวบ้านมายกย่องสรรเสิญ นี่คือสาเหตุที่ดิฉันทำเว็บ http://lawanwadee.com ไม่พึ่ง bloggang เพราะเดี๋ยวโดนลบไม่รู้ตัว พันทิพเป็นบอร์ดสาธารณะ ทุกคนมีสิทธิ์แสดงความคิดเห็น จากวันนั้นมาถึงวันนี้ ก็ยังมีโดนลบอยู่บ่อยๆ และยังมีรายการหักหน้าหักตากันอยู่เป็นประจำ แต่ไม่สนใจค่ะ อย่างน้อยเพื่อนๆ น้องๆ ก็รู้ละว่าถ้าจะปรึกษา จะไปตามได้ที่ไหน
รอบปี ที่ผ่านมา จำนวนของคำถามที่เรียกว่าปัญหาใหญ่ มีมากจนน่าตกใจ เวลาตอบคำถาม บ่อยครั้งที่ดิฉันเตือนให้มองในอีกแง่มุมหนึ่ง จากประสบการณ์ที่เห็นอะไรต่ออะไรมามาก ไม่ใช่เฉพาะกับคนไทย แต่กับคนหลากหลายชาติ ทั้งพ่อบ้านและเพื่อนสนิทหลายคนเป็นทนาย เป็นผู้พิพากษา ประสบการณ์คนละหลายสิบปี หลายสาขา ดิฉันได้เห็นอีกด้าน หนึ่งของสังคมอเมริกัน ที่คนไทยหลายๆ คนไม่มีโอกาสเห็น ถึงจะอยู่อเมริกามานานหลายปีก็ตาม ถึงอยากให้เผื่อเอาไว้บ้าง อย่างน้อยเวลาที่คุณเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน ถ้ามันไม่เกิดก็แล้วไป แต่ถ้ามันเกิด คุณก็จะได้ไม่เจ็บมากเท่ากับคนที่ไม่ได้เตรียมพร้อมมาก่อน ดิฉันไม่นิยมการยุส่ง หรือพูดให้สวิงสวายหน่อยว่า ไปตามหาความฝันหรืออะไรประมาณนั้น อย่าลืมว่าคนที่ยุส่งนั้น เวลาคุณเดือดร้อน เขาไม่ได้มาร่วมรับรู้กับคุณ ไม่ได้คิดจะยื่นมือมาช่วยเหลือคุณ และการขอความช่วยเหลือจากสถานทูตไทยนั้น เหมือนซื้อหวยค่ะ คุณโชคดีก็มีคนรับโทรศัพท์ ถ้าคุณโชคไม่ดีอาจจะไม่มีใครตอบรับเลย หรือร้ายกว่านั้นคืออาจถูกกระแนะกระแหน ว่าแล้วดิ้นรนมาทำไม
ขอบคุณทุกๆ ท่านที่แวะมาอ่าน มาเป็นกำลังใจให้ด้วยดีเสมอมา :) ดิฉันรวบรวมหัวข้อต่างๆ เอาไว้เป็นหมวดในหน้า index นะคะ จะได้หาง่าย และถ้าจะถามปัญหา ขอความกรุณาถามในบอร์ด ที่นี่ นะคะ
